Na een periode vol regen en kou, is het vandaag prachtig lenteweer. De Semana Santa is helaas letterlijk in het water gevallen, maar de processies gingen gewoon door. Ik zag beelden voorbijkomen die (half) in het plastic waren verpakt, zo ook de dragers van de zware Heilige beelden, maar opgeven stond niet in hun woordenboek.
De Mediterraanse bomen en de boeren zijn blij met het vele water wat is gevallen. Eerlijk gezegd ben ik blij dat het zonnetje weer schijnt. De natuur is in volle bloei hier in de bergen, alsof moeder aarde ons uit dankbaarheid een cadeau teruggeeft voor het slechte weer. Overal groeien bloemen en hoor je kabbelende riviertjes. De vogels weten van gekkigheid niet waar ze naartoe moeten vliegen en kwetteren erop los (ok, misschien wat overdreven).
Door het super slechte weer was ik de afgelopen tijd meer aan huis gekluisterd. Dat gaf inspiratie merkte ik. Inmiddels heb ik een logo en visitekaartjes ontworpen en een aparte Facebookpagina aangemaakt die nog verder gevuld gaat worden. Dit alles in het teken van fotografie. Iets wat ik al jaren met passie doe en wat mij nooit verveelt.
Gisteren heb ik een goede vriend aan de telefoon gehad. Het spontane thema van het gesprek was ‘ontvangen’ en plezier hebben in de dingen die je doet. Een koers varen die goed voelt, anders gewoon je koers aanpassen. Plezier vind ik vaak in de meest simpele momenten, in momenten van eenvoud. Het feit dat we vanavond na lange tijd weer buiten in het zonnetje konden avondeten was zo’n geluksmomentje.
Voor mij is ontvangen een lastig thema geweest, omdat dit veel te maken heeft met ‘het jezelf waard vinden om te ontvangen’. Ontvangen is voor mij openstaan voor ervaringen die op het levenspad komen zonder vooroordeel of verwachting. Ontvangen is vertrouwen dat het beste zich op het juiste moment aanbiedt.
Alles komt tot ons wat voor ons bestemd is wanneer we de mogelijkheid creëren om het te ontvangen.
Het voorjaar is definitief aangebroken hier in het Zuiden van Spanje. Overal zie je kleurrijke bloemen, dankbaar voor het beetje regen wat er de afgelopen tijd is gevallen. Er is zelfs gras te zien, al zal dat van korte duur zijn. De zon begint al goed in kracht toe te nemen, heerlijk. De olijfoogst is voorbij. De boeren in de vallei zijn de laatste restjes afval aan het opbranden.
Iedereen geniet op zijn eigen manier van het heerlijke weer. Paco heeft ook lentekriebels en loopt regelmatig weg, een spoor van geur volgend.
Het voorjaar maakt me blij, maar ook wat onrustig. Ik krijg dan een gevoel van heimwee naar iets wat ik niet kan omschrijven. Het gemis van Bartje wordt weer even versterkt als ook het verlangen naar een soort van vrijheid. Nu ik in mijn ‘olijfbomenland’ zit, kan ik de droom om naar het Zuiden te verhuizen niet meer wensen. Wat wil ik? Eigenlijk wil ik niets en tegelijkertijd wil ik alles, wat is dat dan voor gevoel? Wat me momenteel rust geeft is de mooie natuur hier in de Andalusische bergen inclusief de geluiden zoals het tjilpen van vogels in de vroege ochtend. Vanmorgen zag ik 2 roofvogels met hun krachtige vleugels over de vallei cirkelen. De vogels maken zich niet zo druk over wat ze willen, ze vliegen gewoon op hun moment van Zijn.
Een aantal jaren geleden heb ik eens een gedicht gemaakt waar ik ineens aan moet denken:
De bloem bloeit zonder hoop zonder doel zonder verzet
De bloem bloeit laat het ZIJN zijn
Het is goed zoals het is Hier Nu Perfectie in het niets
Op 17 augustus ’21 eindigde onze campertrip en begon ons Spaanse leven zoals je in mijn vorige blog kan lezen. Er is erg veel gebeurd in de 2,5 jaar dat we in het zonnige Zuiden wonen, maar het moment dat wij met onze buscamper over de smalle en stijle bergweg reden naar ons huidige onderkomen vergeet ik nooit meer.
Os-Kar heeft sinds oktober 2021 nieuwe eigenaars. Zij zijn erg blij met de camper. Af en toe krijgt Georges nog foto’s toegestuurd van hun reisjes met Os-Kar. Terwijl ik dit typ, gaan mijn gedachten meteen terug naar de heerlijke camperreizen die we hebben gemaakt, samen met onze 2 honden Giri en Bartje. Helaas is Giri in September 2022 overleden (de rode Cocker Spaniel) en Bartje begin deze maand.
We missen de hondjes enorm!
Inmiddels hebben we een hond geadopteerd via AAR -> Axarquia Animal Rescue. Paco is, samen met nog 5 andere pupjes, door iemand gevonden bij de afvalbakken in een plastic zak toen ze nog maar een paar dagen oud waren. Na ongeveer 9 weken kwam Paco bij ons terecht. Het was een schattig pupje, maar hij hield niet op met groeien. Inmiddels is Paco uitgegroeid tot een grote en sterke hond met een super lief, maar ook super speels karakter.
Er is zoveel gebeurd sinds mijn laatste blog, dat ik niet goed weet waar ik moet beginnen en of ik alles in detail moet neerzetten. De stabiele factor is dat we nog steeds in hetzelfde huis wonen (ja serieus, ondanks enge weg die eigenlijk niet zo eng is). Dat wil niet zeggen dat we niet op huizenjacht zijn geweest, maar daar is tot nu toe niets uitgekomen. Inmiddels zijn we al volkomen gewend aan wonen in de prachtige bergen van Andalusië. Ok, hierbij toch een opsomming van de high- en lowlights van de afgelopen 2,5 jaar in willekeurige volgorde:
Bartje overleden op 6 februari 2024 door hartkwaaltjes. Hij is 10 jaar geworden
Giri overleden op 6 september 2022. Hij is 13 jaar geworden
Er achtergekomen dat werken als Sales Agent bij een makelaar enorm leuk en boeiend is. Hierover later meer
Ik heb gordelroos gehad
Georges heeft zijn heup gebroken op 4 juli 2022 en is nog steeds aan het revalideren. Dit is ook zo’n verhaal waar ik erg veel over kan schrijven
Ik heb pittige tandartsbehandelingen gehad en hoge rekeningen
Hele leuke mensen leren kennen
Heerlijke reisjes naar Lissabon, de Azoren waar mijn zus woont, en naar Nederland
Hete zomers!
Favoriete restaurantjes ontdekt
Genoten, gedroomd, gehuild, gelachen
Spaans geleerd en nog aan het leren
En nog veel meer…..
Net gewandeld met Paco. Vandaag is het voor Zuid-Spaanse begrippen een koude dag en er staat veel wind. De wandeling doet me goed en frist op, dit had ik even nodig. Vanmorgen werd ik wakker met het gevoel van ‘wat doe ik hier eigenlijk op de berg, wat is mijn doel’… De beroemde Eckhart Tolle fluisterde me in dat ik moet leven in het NU. Dat is alles wat we hebben en daar zitten alle schatten in verborgen. Mijn gedachten hadden niet zoveel zin in het NU, maar ik heb ze kunnen overtuigen dat ik juist even geen zin in hen had. Inmiddels ben ik weer zover om te beseffen dat het niet gaat om het doel, maar om de weg ernaartoe.
Het leven op de campo in Andalusië begon op dinsdag 17 augustus 2021. De dag dat we precies 3 maanden onderweg waren met de camper. De dag dat we Os-kar parkeerden op het terrein van de finca waar we momenteel nog verblijven. De dag dat ons leven een nieuwe wending kreeg.
We hadden de finca gehuurd op afstand. Zowel de honden als wijzelf hadden behoefte gekregen aan een goede nachtrust en meer ruimte. Na vele e-mails en telefoontjes met de makelaar en het zien van foto’s op internet besloten we dat deze plek ideaal zou zijn voor the time being .
Onze eerste reactie bij aankomst was ‘hier gaan we zo snel mogelijk weer weg’. De laatste 2,5 km (wij hadden begrepen 500 mtr) naar de finca bestaat uit een zandpad met scherpe bochten, pittige hoogteverschillen en steile afgronden. Daar hadden we dus geen rekening mee gehouden. Os-kar had er moeite mee, maar heeft ons wederom niet in de steek gelaten. Als beloning zijn de uitzichten fenomenaal met in de verte de zee. Als kers op de taart is er nog het geweldige zwembad!
De campo ontwaakt
Maar toch… voor ons gevoel zaten we zo ontzettend achteraf, alsof we uit het leven waren gestapt. Het contrast van het campingleven met het leven midden op de campo was iets teveel van het goede dachten we.
Voordat we aankwamen in Andalusië, stonden we op een mooie camping bij Cartagena. Dat gebied deed mij denken aan Mexico en Western films. Het heeft indruk op me gemaakt. Grote droge vlaktes met bruin/rood zand, hier en daar een cactus of kale boom, oranje luchten vol met zand van de Sahara en dan de enorme hitte. We kwamen in een hittegolf terecht met temperaturen die (soms ruim) boven de 40 graden uitkwamen. ‘s- Nachts koelde het ook niet echt af. Onze 3 koelers in de bus deden enorm hun best, maar het mocht niet echt baten. Het was te heet, ook om de honden uit te laten of te fietsen. Eigenlijk om überhaupt te bewegen. Gelukkig konden we eten en drinken op de camping krijgen. We probeerden nog een kamer te regelen met airco, maar nergens waren honden toegelaten als het al niet volgeboekt was.
Cartagena, in alle vroegte de honden uitlaten
Voordat we de hittegolf tegemoet reden, stonden we op een kleine camping in Altea vlakbij de zee. Daar hebben we heerlijk kunnen fietsen en de supermarkt was om de hoek. Het was al behoorlijk warm daar, een voorbode van de hitte die komen zou.
Uitzicht Altea
Onze camperburen, afkomstig uit België, gaven ons een groot stuk zeil om zo wat extra schaduw te kunnen creëren.
Gezellig rommeltje
Op de laatste avond hadden we afgesproken met vrienden die al jaren in Altea wonen. Dat was erg gezellig en de wijn smaakte net iets té goed bleek de volgende dag.
Momenteel staat Os-kar bij de garage voor onderhoud. We hebben extra aandacht gevraagd voor de remmen en de olie wordt ververst. Hij zal weer aan de bak moeten. We willen volgende maand een retourtje Nederland doen met hem. Os-kar weet nog niet dat er een kleine 5.000 km boven zijn hoofd hangt. Hij zou er van blijdschap niet van kunnen slapen.
Ondertussen zijn we aan het kijken waar we de komende maanden (of jaren?) willen gaan doorbrengen. Misschien willen we volgend voorjaar weer verder trekken met onze bus, maar dan richting Portugal of misschien willen we een leuk huis ergens huren… Het is allemaal nog open, maar terug naar Nederland is op dit moment geen optie. Wij zijn nog niet klaar met het ontdekken van het zonnige Zuiden.
Koninginnenpage in de achtertuin
Inmiddels zijn we meer gewend geraakt aan het leven op het platteland van Andalusië en zien we de schoonheid ervan. Want eerlijk is eerlijk, het is ontzettend mooi hier. We hebben ook al aardige mensen leren kennen die ons wat wegwijs brengen in deze streek en ons leren hoe we het zwembad moeten onderhouden. Op 5 Oktober krijgen we een NIE nummer, zodat we eventueel een auto kunnen aanschaffen in Spanje en de huurauto eindelijk kunnen inleveren. Hier rondkarren met Os-kar op steile, smalle straatjes met 10.000 bochten is niet echt ideaal.
Hoe dan ook, ons camperavontuur is nog niet voorbij en er zijn nog veel vraagtekens. Misschien kan ik vraagtekens beter vervangen door uitdagingen. Het enige wat we weten is dat we de komende maanden nog wel in deze streek zullen blijven. In Nederland hebben we deuren gesloten en wat er achter de nieuwe deuren zit weten we nog niet precies. De puzzelstukjes moeten nog op zijn plaats vallen. Dan blijft er vertrouwen over..
Ik kijk uit over de vallei en hoor de wind waaien door de olijfbomen. Boven me vliegt een gier die een nest heeft tussen de rotsen van de dichtstbijzijnde berg. De honden liggen te slapen en Georges is aan het schrijven. Op de achtergrond klinkt rustige pianomuziek.
Huidige camping in de vroege ochtend
Een ideaal moment zou je denken, maar….. er zijn ook 100.000 vliegen die gek zijn op mensen- en hondenlichamen. Tijdens het schrijven van deze blog wordt er wat afgemept. Giri, onze oudste hond, heeft waarschijnlijk een vlieg in zijn neus gekregen, want hij loopt te niezen als een gek. Arm beestje.
We staan nu op camping nummer 13 van ons avontuur. Een hele rustige plaats in de binnenlanden van Spanje. We zakken steeds verder naar het Zuiden. Gisteren zijn we hier aangekomen na 2 weken op een prachtige camping gestaan te hebben met een heerlijk zwembad en een top restaurant. Al fietsend hebben we de omgeving ontdekt. Het voelde als een vakantie tijdens ons avontuur. Die camping lag in het Noorden van Spanje omringd door bergen. Toen wij daar aankwamen, was er nog geen Nederlander te bekennen. Dat veranderde snel. Gisteren waren de Nederlanders duidelijk in de meerderheid.
Noord Spanje
Het gaf een apart gevoel om de Spaanse grens over te gaan. Vorig jaar hebben we Spanje niet gehaald i.v.m. Corona. In Argelès sur Mer (Zuid-Frankrijk) kon ik zonder problemen mijn 2e Coronaprik krijgen. Dit was toch wel een geruststellend gevoel met de reis naar Spanje in het vooruitzicht. De dag voor vertrek heb ik zelfs nog een allergeentest gedaan, just in case… Uiteindelijk reden we al in Spanje, voordat we het in de gaten hadden (waar zijn die Franse borden gebleven?). Yes, we zijn er eindelijk, het land waar we erg nieuwsgierig naar zijn.
Spaanse kat
De maand dat we in Frankrijk hebben rondgereisd lijkt alweer zo ver weg. Het is een totaal andere wereld hier in het Zuiderse land, maar ook wij zijn veranderd. Het leven in de camper is zo vertrouwd geworden, dat geldt ook voor de honden. Ze hebben hun vaste plekje gevonden en vinden het prima als ze even alleen in de camper moeten zijn met alle coolers en waaiers aan.
Op de camping in Argelès sur Mer
Inmiddels wonen we alweer 11 weken in de camper. 17 Mei zijn we aan de reis begonnen in het Nederlandse Limburg. Om eerlijk te zijn begint de behoefte aan een dak boven ons hoofd wel te groeien. Gewoon even meer ruimte om te leven en niet meer camping-hoppen. Een vast stekje met de mogelijkheid om familie en vrienden weer te zien lijkt ons ook heerlijk. En ik mis mijn piano een klein beetje. Dit alles heeft geleid dat we op zoektocht zijn gegaan naar een leuke finca in het Zuiden van Spanje. Hoe het uiteindelijk ook gaat lopen, het camperleven heb ik in mijn hart gesloten. De vrijheid, de leuke en verschillende contacten, het leven in de natuur en de eenvoud heeft ook zijn charme. Een mens heeft eigenlijk heel weinig nodig. We staan nu voor het eerst zonder stroom van een camping dus doen alles via onze zonnepanelen. OK, die luxe Nespresso in de ochtend moet ingeruild worden voor oploskoffie en het gemak van een waterkoker moeten we even laten varen. Dan maar water koken via het gasfornuis met een nog amper gebruikte fluitketel. Uit dankbaarheid krijgen we van meneer ketel de mooiste fluitconcerten terug met als resultaat een verbaasde Bart (hond) die niet begrijpt waar dat geluid vandaan komt.
Dinsdag mag Os-kar weer rijden. Eens kijken of er een mooie camping met zwembad te vinden is, want het wordt er niet echt kouder op.
Afgelopen Zondag was het alweer 2 weken geleden dat we de grens overgingen, op weg naar het Zuiden. Die ochtend heb ik bewust afscheid genomen van Nederland met de mooie herinneringen. Het was een apart gevoel om de grens over te gaan, niet wetende wanneer we Nederland weer zullen zien en waarom.
Inmiddels zitten we alweer een weekje in de Ardèche. Morgen vertrekken we richting Franse kust. In de tussentijd is er van alles gebeurd, zowel op reis vlak als op emotioneel vlak. Ik merk dat ik het lastig vind om te bepalen waar ik in deze blog de nadruk zal leggen.
De reis:
Na ons Limburg avontuur zijn we eerst 2 dagen in Luxemburg gebleven, even wennen aan het ‘nu is het echt begonnen’ gevoel. We hadden prachtig weer en een mooi plekje op de camping. Na Luxemburg zijn we in Frankrijk beland, het land waar we wat langer zullen verblijven. Het oversteken van de grens ging zonder controle of wat dan ook, ineens waren we er. Via tussenstops in Contrexéville en Beaune zijn we naar de Savoie gereden.
Contrexéville
Het was een mooie tocht omringd door betoverende landschappen en met op de achtergrond de in mist gehulde bergen. Os-kar had ook wel zin in een ritje. Hoe langer de rit hoe gelukkiger hij wordt. Het was warm en benauwd toen we op de camping bij het meer van Aiguebelette aankwamen. Achteraf niet gek, gezien de onweersbuien die nog zouden komen. Wij kwamen op een donderdag aan. De camping bij het prachtige meer lag er vredig en gezellig bij, niets aan de hand. Dezelfde middag arriveerden onze Franse vrienden die we een aantal jaar geleden tijdens een van onze campertochten hebben ontmoet. De volgende ochtend, na een warme nacht en een heerlijke bak koffie, heb ik samen met Marianne gekanood op het meer. Dat was zo leuk. Daarna een duik genomen in het verkoelende water tussen de visjes door. In de middag werd het al wat drukker op de camping.
Lac Aiguebelette
Met name de Fransen zelf hadden wel zin in een weekendje aan het groene water. Op zaterdag begon pas echt de drukte. Het was bijna filerijden op de camping met Franse campers, caravans en auto’s. Ons uitzicht op het meer veranderde in een uitzicht op knoeperds van witte campers. Die avond stond de camping blauw van de rook. Er werd ge-BBQ’d bij het leven en er werden heel wat braadworsten omgedraaid. Mijn maag draaide mee om bij het ruiken van zoveel gebakken varkensvlees. Opvallend was dat iedereen keurig stil was om 23:00 uur. Dat is het ritme van de avondklok wat parallel loopt met ons ritme om te gaan slapen.
Die nacht hadden we regen, onweer en een zieke hond. Het arm beestje had misschien een aangebrand varkensrestje op de kop weten te tikken waar zijn maag duidelijk niet blij mee was.
Bartje
De volgende ochtend was het voor de Fransen weer filerijden richting uitgang van de camping. Binnen een mum van tijd was het weer rustig, maar ook een stuk koeler. Na weer een nachtje met onweer zijn we vertrokken richting het voor ons vertrouwde gebied in de Ardèche waar we nu nog zitten.
Ardèche
Mijn beleving:
Ik vind het heerlijk om zo mobiel te zijn en steeds weer andere omgevingen te ontdekken. Het eerste wat ik doe als we weer op een nieuwe camping komen is even een rondje lopen, en dan het liefst met de camera om mijn nek. Langzaam komen we in een ander ritme. Het klimaat vraagt ernaar, maar ook het besef dat het tempo zich aan ons aanpast in plaats van andersom begint te dalen. De hondjes vragen best wat aandacht, maar ook zij beginnen het ‘Dolce far niente’ gevoel te krijgen. Bartje gaat overdag onder de camper liggen als hij het te heet vindt. Giri, onze oude lady, blaft gelukkig wat minder en wijkt geen centimeter van ons vandaan. Het beestje wordt oud, daar moeten we echt wel rekening mee houden. Afgelopen week zijn we een aantal keer gaan fietsen, o.a. om boodschappen te doen of om te genieten van een overdadige Franse lunch. Dan laten we de hondjes in de bus camper die pal onder de bomen staat. We hebben 3 mobiele airco-units voor extra koelte. Bij terugkomst liggen de hondjes vaak nog in diepe slaap. We hebben van ons vorig avontuur geleerd om de honden niet overal mee naar toe te willen nemen, maar ze gewoon even ‘thuis’ te laten mits het weer het toelaat.
Ardèche
Er zijn van die momenten dat ik wakker word met een nieuwsgierigheid wanneer we uiteindelijk waar zullen belanden. Dan heb ik de neiging om internet af te struinen naar leuke huisjes in Spanje of Portugal. Maar meestal begint de dag voor mij met een nieuwsgierig gevoel over wat de nieuwe dag ons gaat brengen en ben ik niet bezig met de route… of toch… De reis zelf is tenslotte ons doel.
Het aparte is wel dat je mensen ziet komen en gaan, omdat ze op maandag weer moeten gaan werken. Nou ja, dat is op zich niet zo apart natuurlijk, maar wel als je dit observeert vanaf de zijlijn, terwijl je bijna heel je leven ‘part of the game’ bent geweest. Ik ga ook weer aan de slag denk ik dan, maar dan wel op een andere manier. Hoe dat gaat zijn? Dat zijn van die momenten dat je beseft dat het toch wel speciaal is wat we doen en dat afvragen nu alleen maar vraagtekens geeft 😊. De reis lijkt nog op een lange vakantie. Het is, ondanks dat we al 6 weken in de camper leven, nog te vroeg om dit avontuur anders te noemen.
Inmiddels is de regen gestopt en ga ik verder met de invulling van de dag. Morgen mag Os-kar weer rijden.
Inmiddels is onze camper bijna 3 weken ons huisje en zijn we 3 Limburgse campings verder in ons avontuur. Sinds een aantal dagen beginnen we voorzichtig ons ritme te vinden.
Onze prioriteiten passen zich soepel aan in dit nieuwe leven. Zo had ik in mijn werkperiode mijn mail al gecheckt voordat ik onder de douche stond, dacht tijdens het douchen aan de deadlines die ik moest halen en wat ik zeker niet moest vergeten te regelen. Nu sta ik onder de douche te mijmeren over wat voor weer het zal worden vandaag, m.a.w., wordt het een zomerjurk of spijkerbroek? Zal het droog blijven, zodat we naar de dichtstbijzijnde supermarkt kunnen fietsen? Oh, en als ik daar dan toch ben, niet vergeten om aan de kassière te vragen of ze extra 50 cent muntjes heeft, zodat we een wasje kunnen draaien op de camping.
Gekozen voor de zomerjurk
We hebben al een aantal keren de zomerkleding onder ons bed naar ‘boven’ moeten toveren om daarna de wisseltruck te doen met de warmere kleding. Ja, het weer is een van de prioriteiten van het camperleven en een universeel onderwerp. Met name in Nederland is het een interessant onderwerp, omdat het in ons mooie kikkerlandje van dag tot dag enorm kan verschillen. Os-kar houdt niet zo van de regen. Als wij wegrijden tijdens of na het natte weer begint hij letterlijk wat te piepen, omdat zijn spieren dan opgewarmd moeten worden. Gelukkig is zijn motor na een paar minuten weer op dreef en gaat ie als een speer. Eerlijk is eerlijk, Os-kar is heel trouw, maar nou eenmaal niet meer van de jongste dus we laten hem gewoon even mopperen.
Gisteren was het een grijze miezerige dag. Onze camperburen besloten daarom om naar huis te gaan, omdat ze er op deze manier geen zin meer in hadden. Wij kunnen niet naar huis door slechte weer. Nee, ons huis is de camper en als die in de regen staat dan is het zo… Dat blijft wel een apart gevoel.
Dan hebben nog we de vogels die in hun favoriete seizoen de mooiste composities fluiten. In de ochtend wakker worden van vrolijke merels die een druk gesprek voeren over uiterst interessante zaken is anders dan wakker worden van de wekker. Alleen de wekker van de merels gaat wel een stuk vroeger dan de ‘echte wekker’ die ik gewend was.
Tijdens het camperleven ben je altijd bezig. De bezigheden zijn in het algemeen primair, maar wel ontspannend en met een sausje ‘leven in het moment’… Afwassen (sh.. afwasmiddel vergeten), toilet schoonmaken, hondjes uitlaten, wasje draaien, water tanken, de routeplanner erbij halen voor de dichtstbijzijnde supermarkt of drogist. Allemaal dingen buiten je eigen ‘huisje’ om die geregeld moeten worden. Dan heb ik het nog niet eens over een praatje maken met je mede camperbewoners tijdens je wandeling naar de wasruimte. De stappenteller is erg tevreden met onze nieuwe levensstijl.
Het camperleven zorgt ervoor dat je veel contact met mensen hebt, of je nu wilt of niet. Het gebeurt gewoon. We hebben al een aantal leuke mensen leren kennen die oprecht interesse hebben in ons avontuur. Voor mij is het belangrijk dat ik mezelf niet verlies in mijn omgeving, maar dat ik me af en toe veilig binnen de muren van mijn eigen wereldje kan terugtrekken. Dat heb ik soms echt even nodig.
Het slapen kan beter, waarschijnlijk ook omdat ik nu pas begin te beseffen wat we allemaal hebben gedaan voordat we de reis begonnen, het verwerkingsproces is begonnen. Ik laat het maar gebeuren.
Over ruim een week gaan we de grens over en komen we in een nieuw hoofdstuk van onze reis.
Op dit moment lijkt het wel nacht en onweert het flink. In de buscamper is het warm en droog. De kachel draait inmidels zijn overuren en de honden liggen op hun vertrouwde plek te slapen. Zij kijken niet meer op van de harde regendruppels die onze aandacht vragen.
De eerste week in de camper zit erop. Een turbulente week op meerdere vlakken. De weergoden hebben er zin in en zorgen ervoor dat ze niet vergeten worden. De zon is warm, de wind is hard, de regen laat er geen gras over groeien en de wolken laten zien dat er wel degelijk 50 tinten grijs zijn. Het weer houdt geen rekening met mensen die hebben besloten hun huis in te ruilen voor een buscamper. Of misschien juist wel. Zo hebben we ontdekt dat de luifel niet goed dicht gekit was en daardoor druppels langs de schuifdeur naar binnen vielen. We weten nu ook hoe we het beste de stormbanden kunnen bevestigen. En eerlijk, het heeft iets gezelligs als je ‘s-avonds op je bed naar een leuke serie op Netflix zit te kijken met op de achtergrond het geluid van snurkende hondjes en de regendruppels die op het dak vallen.
De eerste week in de camper, een week waarin de laatste praktische zaakjes nog geregeld moesten worden. De verhuizers zijn inmiddels geweest in Oisterwijk, de stort en de Kringloper zijn weer wat spullen rijker en wij een huis armer. Ondanks het tegenvallende weer en een huis armer voelen wij ons zelf niet armer. Het avontuur is begonnen. Een eigen keuze waar we lang naar hebben uitgekeken.
Nu staan we nog in het Noorden van Limburg met Os-kar. Zo hebben we de tijd om afscheid te nemen van mijn moeder waar we ook meteen kunnen schuilen :-). Mijn zus is een aantal dagen geweest en we hebben heerlijk bij kunnen praten na bijna een jaar haar niet gezien te hebben. Vrijdag vertrekken we naar Zuid-Limburg waar het mooie weer ons opwacht ‘zeggen ze’.
Zodra Georges zijn 2e vaccinatie heeft gehad op 13 juni gaan we definitief de grens over. Het enige wat dan geboekt staat is een camping in Zuid-Frankrijk bij de kust waar we 3 juli worden verwacht. De weg daar naartoe wordt nog bepaald.
Voor nu laten we het avontuur in ons hart toe en kijken we tussen de donderslagen door naar de spreuk die in onze camper tegen de muur is geplakt…..
Ik zit op een campingstoel aan een campingtafel deze blog te schrijven. Het huis verandert steeds meer in een pakhuis.
We hebben al veel verkocht of weggegeven. Wat er overblijft gaat naar de Kringloop of in de opslag, zoals de piano. Die wil ik echt niet verkopen. De piano hoort bij mij ❤
Vandaag over precies 3 weken wonen we niet meer in Oisterwijk. Het gaat gevoelsmatig ineens heel snel. Vanmorgen vroeg liepen we in de Oisterwijkse Bossen en Vennen en ik betrapte mezelf erop dat ik al een beetje afscheid aan het nemen ben van dit prachtige gebied. In stilte hebben we de wandeling gemaakt. Gelukkig hebben we er 2 jaar enorm van mogen genieten. Als bewijs heb ik altijd nog de honderden foto’s, gemaakt in alle seizoenen.
Heiven: 26 april in de ochtend
De buscamper krijgt steeds meer aandacht nu de start van het avontuur begint te naderen. Gordijntjes worden opgehangen, het nieuwe camperservies is gewassen en ligt in de kast te wachten op gebruik, het oude fietsenrek is er afgehaald, een nieuwe luifel is besteld, oneffenheden worden weggewerkt…
En zo wordt de to-do lijst steeds korter en het verlangen om te vertrekken steeds groter. Het ‘home sweet home’ gevoel is aan het wankelen en gaat richting ‘bus sweet bus’. De camper staat voor onze deur en lonkt steeds meer naar me. Os-Kar wordt over een aantal weken ons nieuwe huisje. Het huurhuis in Oisterwijk zal ik niet missen al hebben we er 2 jaar prima gewoond. Het huis straalt aan alle kanten tijdelijkheid uit. Dankzij de ligging hebben we wel een fantastisch mooi stukje Brabant ontdekt.
Vandaag ben ik bezig geweest met het sorteren en weggooien van kleding. Dat vind ik zo lastig! Wat gaat er mee in de camper!? Het kan in de avonden nog koud zijn, maar in Spanje is het bloedheet. Buiten dat, hoe lang blijven we rondreizen? 3 Maanden, 6 maanden of langer? Gelukkig is Nederland niet het enige land met kledingwinkels 😊
Als we straks eenmaal bepakt en bezakt op reis zijn, zal ik pas echt gaan beseffen in wat voor periode we ons nu bevinden. Maar eerst verder met het uitzoeken van mijn kleding.
Over een paar maanden vertrekken we naar Zuid-Europa met onze camperbus. Deze keer wordt het een enkele reis.
Gisteren hebben we fietsen gekocht, we zijn voor e-bikes gegaan. De reiservaring van vorig jaar leert ons dat er best wat pittige heuvels zijn in Europa zonder rechtstreekse roltrap naar een supermarkt. Als we nu even snel boodschappen willen doen, hebben we de heerlijke luxe om de e van de bike in te schakelen. Ook ideaal als we de grens van het olijfbomenklimaat bereiken en de temperaturen gaan stijgen.
We hebben een lijst opgesteld die steeds langer wordt, onze leidraad tijdens de voorbereidingen. Het voelt elke keer goed als er weer een vinkje gezet kan worden ✔
Bij een emigratie komt veel kijken, niet alleen praktisch gezien, maar ook emotioneel. Het ‘ontspullen’ is de rode draad van de to-do lijst. Elk materieel bezit(je) heeft wel iets van emotionele waarde voor mij. Aan de andere kant werkt het bevrijdend en ruimt het letterlijk en figuurlijk op.
Afgelopen weekend heb ik uitgebreid de tijd genomen om de foto’s te bekijken van onze reis van vorig jaar.
We hebben toen de geplande reis van 3 maanden moeten terugbrengen naar 8 weken i.v.m. Corona. Deze keer gaan we er definitief voor met het besef dat de epidemie met ons mee zal reizen en misschien zich zelfs zal gaan bemoeien met de route. Het weerhoudt ons niet meer, maar we gaan goed voorbereid vertrekken.
De huur is opgezegd, de verhuisdozen beginnen steeds meer te domineren in huis. De honden kijken ons aan met een blik van ‘Wat gaan we doen, mogen we mee?’.
Alice in woord en beeld 