Afgelopen Zondag was het alweer 2 weken geleden dat we de grens overgingen, op weg naar het Zuiden. Die ochtend heb ik bewust afscheid genomen van Nederland met de mooie herinneringen. Het was een apart gevoel om de grens over te gaan, niet wetende wanneer we Nederland weer zullen zien en waarom.
Inmiddels zitten we alweer een weekje in de Ardèche. Morgen vertrekken we richting Franse kust. In de tussentijd is er van alles gebeurd, zowel op reis vlak als op emotioneel vlak. Ik merk dat ik het lastig vind om te bepalen waar ik in deze blog de nadruk zal leggen.
De reis:
Na ons Limburg avontuur zijn we eerst 2 dagen in Luxemburg gebleven, even wennen aan het ‘nu is het echt begonnen’ gevoel. We hadden prachtig weer en een mooi plekje op de camping. Na Luxemburg zijn we in Frankrijk beland, het land waar we wat langer zullen verblijven. Het oversteken van de grens ging zonder controle of wat dan ook, ineens waren we er. Via tussenstops in Contrexéville en Beaune zijn we naar de Savoie gereden.
Het was een mooie tocht omringd door betoverende landschappen en met op de achtergrond de in mist gehulde bergen. Os-kar had ook wel zin in een ritje. Hoe langer de rit hoe gelukkiger hij wordt. Het was warm en benauwd toen we op de camping bij het meer van Aiguebelette aankwamen. Achteraf niet gek, gezien de onweersbuien die nog zouden komen. Wij kwamen op een donderdag aan. De camping bij het prachtige meer lag er vredig en gezellig bij, niets aan de hand. Dezelfde middag arriveerden onze Franse vrienden die we een aantal jaar geleden tijdens een van onze campertochten hebben ontmoet. De volgende ochtend, na een warme nacht en een heerlijke bak koffie, heb ik samen met Marianne gekanood op het meer. Dat was zo leuk. Daarna een duik genomen in het verkoelende water tussen de visjes door. In de middag werd het al wat drukker op de camping.
Met name de Fransen zelf hadden wel zin in een weekendje aan het groene water. Op zaterdag begon pas echt de drukte. Het was bijna filerijden op de camping met Franse campers, caravans en auto’s. Ons uitzicht op het meer veranderde in een uitzicht op knoeperds van witte campers. Die avond stond de camping blauw van de rook. Er werd ge-BBQ’d bij het leven en er werden heel wat braadworsten omgedraaid. Mijn maag draaide mee om bij het ruiken van zoveel gebakken varkensvlees. Opvallend was dat iedereen keurig stil was om 23:00 uur. Dat is het ritme van de avondklok wat parallel loopt met ons ritme om te gaan slapen.
Die nacht hadden we regen, onweer en een zieke hond. Het arm beestje had misschien een aangebrand varkensrestje op de kop weten te tikken waar zijn maag duidelijk niet blij mee was.
De volgende ochtend was het voor de Fransen weer filerijden richting uitgang van de camping. Binnen een mum van tijd was het weer rustig, maar ook een stuk koeler. Na weer een nachtje met onweer zijn we vertrokken richting het voor ons vertrouwde gebied in de Ardèche waar we nu nog zitten.
Mijn beleving:
Ik vind het heerlijk om zo mobiel te zijn en steeds weer andere omgevingen te ontdekken. Het eerste wat ik doe als we weer op een nieuwe camping komen is even een rondje lopen, en dan het liefst met de camera om mijn nek. Langzaam komen we in een ander ritme. Het klimaat vraagt ernaar, maar ook het besef dat het tempo zich aan ons aanpast in plaats van andersom begint te dalen. De hondjes vragen best wat aandacht, maar ook zij beginnen het ‘Dolce far niente’ gevoel te krijgen. Bartje gaat overdag onder de camper liggen als hij het te heet vindt. Giri, onze oude lady, blaft gelukkig wat minder en wijkt geen centimeter van ons vandaan. Het beestje wordt oud, daar moeten we echt wel rekening mee houden. Afgelopen week zijn we een aantal keer gaan fietsen, o.a. om boodschappen te doen of om te genieten van een overdadige Franse lunch. Dan laten we de hondjes in de bus camper die pal onder de bomen staat. We hebben 3 mobiele airco-units voor extra koelte. Bij terugkomst liggen de hondjes vaak nog in diepe slaap. We hebben van ons vorig avontuur geleerd om de honden niet overal mee naar toe te willen nemen, maar ze gewoon even ‘thuis’ te laten mits het weer het toelaat.
Er zijn van die momenten dat ik wakker word met een nieuwsgierigheid wanneer we uiteindelijk waar zullen belanden. Dan heb ik de neiging om internet af te struinen naar leuke huisjes in Spanje of Portugal. Maar meestal begint de dag voor mij met een nieuwsgierig gevoel over wat de nieuwe dag ons gaat brengen en ben ik niet bezig met de route… of toch… De reis zelf is tenslotte ons doel.
Het aparte is wel dat je mensen ziet komen en gaan, omdat ze op maandag weer moeten gaan werken. Nou ja, dat is op zich niet zo apart natuurlijk, maar wel als je dit observeert vanaf de zijlijn, terwijl je bijna heel je leven ‘part of the game’ bent geweest. Ik ga ook weer aan de slag denk ik dan, maar dan wel op een andere manier. Hoe dat gaat zijn? Dat zijn van die momenten dat je beseft dat het toch wel speciaal is wat we doen en dat afvragen nu alleen maar vraagtekens geeft 😊. De reis lijkt nog op een lange vakantie. Het is, ondanks dat we al 6 weken in de camper leven, nog te vroeg om dit avontuur anders te noemen.
Inmiddels is de regen gestopt en ga ik verder met de invulling van de dag. Morgen mag Os-kar weer rijden.
Alice in woord en beeld 